De laatste loodjes.

Hoi mooie mensen,

Het kwam gister avond opeens aan; mijn tijd hier zit er bijna op.

De manier van tellen heb ik dit keer veel bewuster mee gemaakt dan in Australië. Misschien komt het ook omdat ik daar echt nog niet klaar was en ik hier nu zoiets heb van, het is goed geweest. Eerst tel je op; wauw ik ben al 4 weken, 2 maanden, et cetera in Kaapstad. Dan komt dat punt dat je halverwege bent; ik heb nog maar 2 maanden, 4 weken, et cetera in Kaapstad en sinds kort heb ik het punt bereikt dat ik zelfs dagen af tel. Dat is me toch even absurd. Ik kan niet bevatten hoe snel de tijd hier is gegaan en wat ik allemaal heb bereikt in die tijd. Dingen die ik heb mogen mee maken, gezien en gedaan. Er is zo veel dat ik meer ga missen dan dat ik nu besef.

Nog maar acht dagen te gaan op kantoor. Er moet nog zo veel gebeuren dat mijn hele lichaam strak staat van de stress en mijn slaap er onder begint te lijden. Het zijn de laatste loodjes dus ik probeer zo goed en zo slecht als het gaat ze te volbrengen. Wat kijk ik er naar uit om een paar dagen in Duitsland te zitten straks met helemaal niks te doen. Mijn collega's beginnen te realiseren dat volgende week mijn laatste is en dat merk je op kantoor. Ik krijg veel complimenten, vragen of ik terug wil komen als ik afgestudeerd ben en ik krijg kleinigheidjes zoals mini tic tac doosjes omdat ik zo ondertussen een hele verzameling lege tic tac doosjes bij elkaar heb gespaard in de laatste maanden. Zoals ik al mijn stage verslag heb geschreven. De passie voor het vak die ik in Nederland compleet was verloren heb ik hier weer gevonden en dat is heel (maar dan ook heel) fijn!

Wat kijk ik intens uit naar het terug komen. Ik ben klaar voor de volgende fase in mijn leven. Groeien, ontdekken en strijden. Groeien als persoon en ontwerpen. Ontdekken waar ik nou eigenlijk naartoe ga en strijden om de Anna die hier is ontstaan dicht bij me te houden. Aardig wat momenten heb ik moeten vechten met emoties waarvan ik dacht dat ze niet te bestrijden waren. De rust die ik hier heb gevonden ga ik extreem missen. Haast, wat is dat? Oh en de openheid van Zuid-Afrikanen. Hoe erg ik me soms kon irriteren dat iedereen met je wilt praten, gewoon omdat je allebei het lot van wachten op de bus deelt. Wat ga ik die openheid missen. Of de caissière van de supermarkt afgelopen vrijdag. Ik wenste de mevrouw in kwestie een fijn weekend waarna ze zei 'You too sweetie, stay warm and dry' Het hele weekend heb ik met die zin in mijn hoofd gelopen. Deze gastvrijheid is wat dit land en de mensen erin zo speciaal maakt.

Oke eerlijk is eerlijk, er klopt heel veel niet in dat land. Zo hoorde ik gister nog het mooie verhaal over de wet op inbreken. Als een persoon in jouw huis inbreekt en verwond raakt moet jij als bewoner opdragen voor de ziektekosten. Ehm wat? De apartheid leeft nog heel erg in veel mensen wat soms aardig wat frictie kan opleveren en waar mijn humor soms pijnlijke stiltes kan veroorzaken. Het idee dat ik straks in het donker over straat kan is onbegrijpelijk voor mij. Ik zie niet voor me hoe dat eruit ziet. Het idee dat ik mijn telefoon op straat uit mijn zak kan halen, wat is dat?

En dan rijd je langs de berg en kijk je uit over Kaapstad. Als het donker is valt je mond open en zijn alle lichtjes daar beneden een zee van fonkelende sterren. Zo mooi en zo stil dat je adem stokt. Je beseft je opeens hoe magisch zo een klein stukje aarde kan zijn. Met pijn in mijn hart zeg ik over 13 dagen doei tegen deze plek. Ik moest wennen, heel lang maar het klopt Sabina, ik ben als een blok gevallen voor deze stad, deze mensen en de bergen. Ik denk niet dat ik uit kan leggen hoe het hier is als mensen hier nooit zijn geweest. Mijn woorden zouden het niet terecht doen. Toch ga ik het proberen en als het lukt zul je een glimlach zien want wat kijk ik hier positief op terug. Hoe een reis die pas vier weken voor vertrek tot stand kwam zo goed kon uitpakken is onvoorstelbaar.

Om deze blog te eindigen wil ik jullie vertellen over mijn mooie moment gister avond. Samen met wat collega's ging ik op een bier toer (heel leuk en interessant!) en toen ik later naar het toilet ging en een deur openhield voor een donkere dame zei ze 'thanks sugar' tegen mij. Dat was het moment dat ik het wist. Zuid-Afrikanen accepteren mij en ik accepteer hun.

Met de grootste glimlach tot nu toe zeg ik,

Tot heel erg snel,
Anna.