Een stad vol gekken..
Door: Anna
Blijf op de hoogte en volg Anna
02 Mei 2014 | Zuid-Afrika, Kaapstad
..maar ook lieve gekken.
Omdat vandaag de tiende week in Kaapstad markeert is dit een blog zoals geen ander. Voordat je me uitspuugt, wilt slaan of op mijn hoofd wilt kakken, lees tot het einde en u zult versteld staan. Ga mee op mijn reis door Kaapstad en laat je vooral verassen. Of niet natuurlijk..
Als eerst wil ik beginnen met een quote die veel van mijn lieve vrienden zullen begrijpen, simpelweg omdat we er drie keer per week naar kijken maar misschien ook een beetje omdat we onszelf er mee kunnen identificeren:
Er zijn geen gelukkigere mensen dan dwazen, zotten en domoren.
Toen ik er vandaag over na zat te denken, bedacht ik me dat deze zin eigenlijk heel Kaapstad omschrijft. Deze stad zit vol met dwazen, zotten en domoren. De een nog erger dan de ander. Ze vallen je lastig en willen allemaal dingen van je. Negeren doe ik niet aan, het zijn en blijven mensen. Het is heel vermoeiend kan ik eerlijk toegeven. Een voorbeeld:
Gister liep ik van mijn huis naar Waterfront. Dit is ongeveer een wandeling van 1,5 uur recht door Kaapstad. Drie keer is er aan mij om eten gevraagd. Dan denk je, waarom koop je het niet? Omdat het je constant wordt gevraagd. Als ik iedereen eten had gegeven die er om vroeg, was ik nu in dezelfde toestand terecht gekomen en dat is natuurlijk totaal niet ideaal. Mensen accepteren geen nee en lopen achter je aan totdat ze merken dat er echt geen toekomst in zit. Dit kan soms wel vijf minuten doorgaan. Word je daar vrolijk van? Nee. Voel je je daar fijn bij? Nee. Ik heb heel erg te doen met deze mensen en beantwoord daarom beleefd de vragen en zeg op een aardige doch rechtvaardige toon dat ik het niet ga doen. Veel zijn vluchtelingen die de oorlog thuis achter zich hebben gelaten en daarbij ook familie. Het kleine beetje geld dat ze overhouden gaat terug naar het thuisland. Als het daar ooit aan komt dan..
Ik heb een ding mee gekregen bij mijn geboorte waar je hier constant op wordt beoordeeld. Ik ben blank. Blank zijn staat gelijk aan geld hebben. Geld staat gelijk aan eten hebben. Het is een tweestrijd. Je gaat je arrogant voelen, een soort opper gevoel groeit op het moment dat je iemand ziet die niets heeft en jij loopt met 100 rand in je zak die je zorgeloos kan uitgeven. Je hart zinkt op het moment dat ze tien keer please tegen je zeggen. Je zorgt ervoor dat je geen graantje medelijden laat zien, terwijl je van binnen al je geld in zijn hand wil schuiven. Wat schiet je er mee op?
In een mum van tijd raak je eraan gewend door donkere mensen bediend te worden. Je kijkt niet meer op of om behalve als er opeens een blanke aan je tafel staat. Het enige wat er dan in me op komt is te vragen of ze niks beters hebben te doen. Belachelijk. Ik heb me nooit in mijn leven gerealiseerd dat er verschil zit in mensen met een andere huidskleur, buiten de cultuur om dan, maar hier merk je 20 jaar na de afschaffing van de apartheid dat het bij vele nog hoog zit. De mensen die het als een van de zwaarst hebben getroffen (de gevangen van Robben Eiland gok ik zo) zijn ook de eerste geweest om te vergeven. (Ik raad iedereen aan om de film Invictus te kijken)
Gezien en gezien worden.
Ik voel me hier een of andere super model met een publieke druk om er als een of andere fenomenale godin uit te zien, elke dag! Ben je een onzeker meisje op zoek naar aandacht met een bange uitstraling en word je helemaal wild van vreemde mannen, kom naar Kaapstad. Dit zou een slogan bij het vliegveld kunnen zijn. Constant word je aangestaard, na gekeken en op het matje geroepen. Zowel mannen als vrouwen doen dit. Ik durf het huis niet uit zonder er piekfijn uit te zien. Douche mijn hele bovenste huid laag eraf en was meer dan een vogel poept. (oké dat is een beetje gelogen..) Geurtje hier, deo'tje daar, welk T-shirt past bij die schoenen en welke broek doe ik dan aan? Het grappige is dat het niet als een vleesmarkt voelt. Stiekem doet het natuurlijk ieder persoon goed als iemand je nakijkt of met je flirt. Het zou alleen wel fijn zijn als die persoon al zijn tanden nog heeft en een paar schoenen om op te lopen. Maar hé, je bent in ieder geval nog niet van de markt afgeschreven.
Er zijn geen gelukkigere mensen dan dwazen, zotten en domoren.
Dit doet me denken aan een bepaalde man die ik eerder meerdere keren ben tegen gekomen. Je betaald hier geen parkeergeld maar de persoon die op je auto 'past'. Deze vriendelijke gozert helpt je met in parkeren en uit parkeren. (in de zin van, ja ja ja je kan nog verder naar achter 'bots' oke ja prima zo) Dit zijn mensen die door de inwoners van Kaapstad als onkruid worden gezien ze komen van ver en hebben totaal geen toekomst. Sommige zien ze zelfs als mensen die hun baan stelen. Ik mag deze mensen intens erg. De man in kwestie heeft mij meerdere keren geholpen maar op het moment dat ik hem geld in de handen moest stoppen kon ik hem nergens vinden en kwam er een ander persoon in kwestie vragen om geld. Dan ben ik een kutwijf en zeg ik aju met je dikke paraplu want je hebt nooit geholpen. Toen opeens was hij daar weer. Ik parkeerde fout, want ik snap niks van alle parkeer regels hier. Helaas moest ik achthonderd uur wachten voordat ik eindelijk kon omdraaien. Op dat moment ging er een andere auto net op het plekje dat mijn grote vriend aan het vrijhouden was staan. Met veel liefde heeft hij de auto weg gestuurd en mij geassisteerd. Dit keer moest hij beloven er te zijn als ik terug kwam. En zo geschiedde het. Ik stopte hem wat extra's toe waarna zijn ogen zo gingen glunderen dat ik hem bijna een knuffel wilde geven, helaas rook hij niet helemaal fris dus heb er maar van af gezien. Deze man is de rede dat ik deze stad koester.
Je hoeft helemaal niet met geld te gooien als je mensen maar met respect behandeld. Natuurlijk krijg je dat niet altijd terug en ja soms wordt het keihard in je gezicht gedrukt dat jij het inderdaad beter hebt. Ik probeer iedereen hetzelfde te behandelen. Van kassa medewerkster tot mijn baas. Je gaat een praatje aan maar moet dat nooit te lang in stand houden. Drie, vier zinnen zijn genoeg. Anders kom je nooit meer van ze af en kan je wel een verzorging tehuis gaan beginnen. Het zijn de mensen die kunnen waarderen dat je ze iets geeft, omdat ze het verdient hebben. Je erkend dat ze bestaan en dat je wat aan ze hebt gehad. Ik heb veel bewondering hiervoor en put er ook dagelijks energie uit. Er gebeuren hier heel veel nare dingen en ik mag mezelf gelukkig prijzen dat het ergste wat er bij mij gebeurd is dat ik soms op straat word lastig gevallen. Je bouwt een schild om je heen. Het is heel belangrijk dat je verschil ziet in arrogantie en slimheid. Zolang mensen merken dat jij op straat loopt met een doel en een plek om naartoe te gaan ben je slim. Je weet wat onredelijk is en staat ook je mannetje als ze proberen je behandelen als 'weer een domme toerist'. Dit wordt gewaardeerd. Arrogantie wordt echter gezien alsof je jezelf boven iedereen zet. Dit betekend je dure spullen in je hand hebben, je neus ophalen voor mensen en amper tot niks zegt tegen bedienden, caissières en iedereen die in hun ogen 'niks' zijn.
Kaapstad is een stad vol met dwazen, zotten en domoren. Vele om ver van weg te blijven maar ook met vele om te koesteren.
Excuses voor het lange verhaal.
Voor nu zeg ik,
Ciao,
Anna.
Omdat vandaag de tiende week in Kaapstad markeert is dit een blog zoals geen ander. Voordat je me uitspuugt, wilt slaan of op mijn hoofd wilt kakken, lees tot het einde en u zult versteld staan. Ga mee op mijn reis door Kaapstad en laat je vooral verassen. Of niet natuurlijk..
Als eerst wil ik beginnen met een quote die veel van mijn lieve vrienden zullen begrijpen, simpelweg omdat we er drie keer per week naar kijken maar misschien ook een beetje omdat we onszelf er mee kunnen identificeren:
Er zijn geen gelukkigere mensen dan dwazen, zotten en domoren.
Toen ik er vandaag over na zat te denken, bedacht ik me dat deze zin eigenlijk heel Kaapstad omschrijft. Deze stad zit vol met dwazen, zotten en domoren. De een nog erger dan de ander. Ze vallen je lastig en willen allemaal dingen van je. Negeren doe ik niet aan, het zijn en blijven mensen. Het is heel vermoeiend kan ik eerlijk toegeven. Een voorbeeld:
Gister liep ik van mijn huis naar Waterfront. Dit is ongeveer een wandeling van 1,5 uur recht door Kaapstad. Drie keer is er aan mij om eten gevraagd. Dan denk je, waarom koop je het niet? Omdat het je constant wordt gevraagd. Als ik iedereen eten had gegeven die er om vroeg, was ik nu in dezelfde toestand terecht gekomen en dat is natuurlijk totaal niet ideaal. Mensen accepteren geen nee en lopen achter je aan totdat ze merken dat er echt geen toekomst in zit. Dit kan soms wel vijf minuten doorgaan. Word je daar vrolijk van? Nee. Voel je je daar fijn bij? Nee. Ik heb heel erg te doen met deze mensen en beantwoord daarom beleefd de vragen en zeg op een aardige doch rechtvaardige toon dat ik het niet ga doen. Veel zijn vluchtelingen die de oorlog thuis achter zich hebben gelaten en daarbij ook familie. Het kleine beetje geld dat ze overhouden gaat terug naar het thuisland. Als het daar ooit aan komt dan..
Ik heb een ding mee gekregen bij mijn geboorte waar je hier constant op wordt beoordeeld. Ik ben blank. Blank zijn staat gelijk aan geld hebben. Geld staat gelijk aan eten hebben. Het is een tweestrijd. Je gaat je arrogant voelen, een soort opper gevoel groeit op het moment dat je iemand ziet die niets heeft en jij loopt met 100 rand in je zak die je zorgeloos kan uitgeven. Je hart zinkt op het moment dat ze tien keer please tegen je zeggen. Je zorgt ervoor dat je geen graantje medelijden laat zien, terwijl je van binnen al je geld in zijn hand wil schuiven. Wat schiet je er mee op?
In een mum van tijd raak je eraan gewend door donkere mensen bediend te worden. Je kijkt niet meer op of om behalve als er opeens een blanke aan je tafel staat. Het enige wat er dan in me op komt is te vragen of ze niks beters hebben te doen. Belachelijk. Ik heb me nooit in mijn leven gerealiseerd dat er verschil zit in mensen met een andere huidskleur, buiten de cultuur om dan, maar hier merk je 20 jaar na de afschaffing van de apartheid dat het bij vele nog hoog zit. De mensen die het als een van de zwaarst hebben getroffen (de gevangen van Robben Eiland gok ik zo) zijn ook de eerste geweest om te vergeven. (Ik raad iedereen aan om de film Invictus te kijken)
Gezien en gezien worden.
Ik voel me hier een of andere super model met een publieke druk om er als een of andere fenomenale godin uit te zien, elke dag! Ben je een onzeker meisje op zoek naar aandacht met een bange uitstraling en word je helemaal wild van vreemde mannen, kom naar Kaapstad. Dit zou een slogan bij het vliegveld kunnen zijn. Constant word je aangestaard, na gekeken en op het matje geroepen. Zowel mannen als vrouwen doen dit. Ik durf het huis niet uit zonder er piekfijn uit te zien. Douche mijn hele bovenste huid laag eraf en was meer dan een vogel poept. (oké dat is een beetje gelogen..) Geurtje hier, deo'tje daar, welk T-shirt past bij die schoenen en welke broek doe ik dan aan? Het grappige is dat het niet als een vleesmarkt voelt. Stiekem doet het natuurlijk ieder persoon goed als iemand je nakijkt of met je flirt. Het zou alleen wel fijn zijn als die persoon al zijn tanden nog heeft en een paar schoenen om op te lopen. Maar hé, je bent in ieder geval nog niet van de markt afgeschreven.
Er zijn geen gelukkigere mensen dan dwazen, zotten en domoren.
Dit doet me denken aan een bepaalde man die ik eerder meerdere keren ben tegen gekomen. Je betaald hier geen parkeergeld maar de persoon die op je auto 'past'. Deze vriendelijke gozert helpt je met in parkeren en uit parkeren. (in de zin van, ja ja ja je kan nog verder naar achter 'bots' oke ja prima zo) Dit zijn mensen die door de inwoners van Kaapstad als onkruid worden gezien ze komen van ver en hebben totaal geen toekomst. Sommige zien ze zelfs als mensen die hun baan stelen. Ik mag deze mensen intens erg. De man in kwestie heeft mij meerdere keren geholpen maar op het moment dat ik hem geld in de handen moest stoppen kon ik hem nergens vinden en kwam er een ander persoon in kwestie vragen om geld. Dan ben ik een kutwijf en zeg ik aju met je dikke paraplu want je hebt nooit geholpen. Toen opeens was hij daar weer. Ik parkeerde fout, want ik snap niks van alle parkeer regels hier. Helaas moest ik achthonderd uur wachten voordat ik eindelijk kon omdraaien. Op dat moment ging er een andere auto net op het plekje dat mijn grote vriend aan het vrijhouden was staan. Met veel liefde heeft hij de auto weg gestuurd en mij geassisteerd. Dit keer moest hij beloven er te zijn als ik terug kwam. En zo geschiedde het. Ik stopte hem wat extra's toe waarna zijn ogen zo gingen glunderen dat ik hem bijna een knuffel wilde geven, helaas rook hij niet helemaal fris dus heb er maar van af gezien. Deze man is de rede dat ik deze stad koester.
Je hoeft helemaal niet met geld te gooien als je mensen maar met respect behandeld. Natuurlijk krijg je dat niet altijd terug en ja soms wordt het keihard in je gezicht gedrukt dat jij het inderdaad beter hebt. Ik probeer iedereen hetzelfde te behandelen. Van kassa medewerkster tot mijn baas. Je gaat een praatje aan maar moet dat nooit te lang in stand houden. Drie, vier zinnen zijn genoeg. Anders kom je nooit meer van ze af en kan je wel een verzorging tehuis gaan beginnen. Het zijn de mensen die kunnen waarderen dat je ze iets geeft, omdat ze het verdient hebben. Je erkend dat ze bestaan en dat je wat aan ze hebt gehad. Ik heb veel bewondering hiervoor en put er ook dagelijks energie uit. Er gebeuren hier heel veel nare dingen en ik mag mezelf gelukkig prijzen dat het ergste wat er bij mij gebeurd is dat ik soms op straat word lastig gevallen. Je bouwt een schild om je heen. Het is heel belangrijk dat je verschil ziet in arrogantie en slimheid. Zolang mensen merken dat jij op straat loopt met een doel en een plek om naartoe te gaan ben je slim. Je weet wat onredelijk is en staat ook je mannetje als ze proberen je behandelen als 'weer een domme toerist'. Dit wordt gewaardeerd. Arrogantie wordt echter gezien alsof je jezelf boven iedereen zet. Dit betekend je dure spullen in je hand hebben, je neus ophalen voor mensen en amper tot niks zegt tegen bedienden, caissières en iedereen die in hun ogen 'niks' zijn.
Kaapstad is een stad vol met dwazen, zotten en domoren. Vele om ver van weg te blijven maar ook met vele om te koesteren.
Excuses voor het lange verhaal.
Voor nu zeg ik,
Ciao,
Anna.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
